ธรรมชาติแห่งจิตใจของมนุษย์...!!!
v
v
ธรรมชาติของจิตใจมนุษย์ นั่นคือชอบที่จะให้มีคนเยินยอ หรือยกย่องตัวเอง ชอบการโอ้อวด ชอบการมีชื่อเสียง มีรัก โลภ โกรธ ตระหนี่ หลงใหลในวัตถุ อิจฉาริษยา และถูกครอบงำใน เรื่องตันหา ราคะ ดื้อรั้น และหวาดกลัว
ทั้งหมดอาจกล่าวได้ว่าเกิดมาจากอารมณ์ของเราเอง โดยแท้จริงนัฟซู นั้นถูกสร้างให้มีความโน้มเอียง(ฝักใฝ่)ไปทางความชั่ว และหนีห่างจากความดี
อาจจะเป็นเพราะเราหลงตามคำชักชวนของชัยฏอน หรือหลงไปตามฮาวา หรือนัฟซู (อารมณ์ใฝ่ต่ำของตัวเอง) จากสิ่งต่างๆเหล่านี้โดยธรรมชาติของมัน ส่งผลให้เราต้องเสื่อมเสีย หรือเสียหายจากมัน
ดังนั้นพระองค์อัลลอฮ์ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ได้เรียกร้องให้เรา
ได้ทำการญิฮาด (ต่อสู้กับมัน) หรือขัดเกลาจิตใจของตัวเอง
ดังที่พระองค์ทรงตรัสไว้ในอัลกุรอาน ซูเราะฮ์อันนาซิอาต อายะฮ์ที่40-41 ว่า...
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَىٰ ﴿٤٠﴾
40. และส่วนผู้ที่หวาดหวั่นต่อการยืนเบื้องหน้าพระเจ้าของเขา และได้หน่วงเหนี่ยวจิตใจจากกิเลสต่ำ
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَىٰ ﴿٤١﴾
41. ดังนั้นสวนสวรรค์ก็จะเป็นที่พำนักของเขา (*1*)
(1) ส่วนอีกพวกหนึ่งคือ ผู้ที่มีความกลัวต่อความยิ่งใหญ่แห่งพระเจ้าของเขา และหวาดหวั่นต่อการยืนเบื้องหน้าพระพักตร์แห่งพระเจ้าของเขา ในวันแห่งการชำระสอบสวน และยับยั้งจิตใจของเขาจากความใคร่ และไม่ปฏิบัติในสิ่งที่เป็นการฝ่าฝืน และสิ่งต้องห้ามต่าง ๆ ที่พำนักของเขาคือสวนสวรรค์ซึ่งเป็นสถานที่อันบรมสุข
ด้วยเหตุนี้เราควรตระหนักให้มากว่าศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดก็คือ นัฟซูของเรานั่นเอง เราจึงถูกกำชับ ให้ทำการขัดเกลาจิตใจตัวเองอยู่เสมอ เพื่อการทำอิบาดะฮ์ต่อ พระองค์อัลลอฮ์ และให้ทำการยับยั้งชั่งใจ ก่อนที่จะตกเป็นทาสของมัน(ฮาวานัฟซู) ซึ่งหากเราปล่อยปละละเลยมัน มันก็จะดื้อด้าน ทำให้เราลุ่มหลงในโลกดุนยา และอาจจะพยศ จนทำให้เราไม่สามารถควบคุม หรือจัดการ (บังคับ) มันได้อีก เราก็จะกลายเป็นผู้ที่ต้องตกอยู่ในห้วงเหวลึก ตลอดกาล แต่หากเราทำการปราม และตำหนิมันอยู่เสมอ มันก็จะกลายเป็นจิตที่ประนามตนเอง (อัน-นัฟซุล เลาวามะฮ์)
ซึ่งอัลลอฮ์ทรงใช้สาบานในอัลกุรอาน (75 : 2) คือ
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ﴿٢﴾
และข้าขอสาบานต่อชีวิตที่ประณามตนเอง (*1*)
(1) ข้าขอสาบานต่อวันแห่งการฟื้นคืนชีพ วันแห่งการชำระบัญชีและการตอบแทน และข้าขอสาบานต่อชีวิตที่ศรัทธายำเกรงซึ่งมันประณามตนเองที่ไม่จงรักภักดีและกระทำความชั่ว
ยังผลให้มันได้รับการขัดเกลาและพัฒนาไปสู่หนทางที่ดีขึ้นจนเป็น
อัน-นัฟซุลมุฏมะอินนะฮ์ (จิตที่สงบแล้ว)
เราจะพบว่าไม่มีมุอฺมินคนใดที่ไม่ตำหนิตัวเอง เขามักจะถามตัวเองอยู่เสมอว่า ฉันต้องการอะไรจากคำพูดของฉัน ? ฉันต้องการอะไรจากการกินดื่มของฉัน ? ส่วนคนที่ชั่วช้านั้น เขาจะดำเนินชีวิตตัวเองโดยไม่เคยตำหนิหรือตั้งคำถามต่อตัวเองเลย !!!!
จากความมืดสู่แสงสว่าง
v
v
ธรรมชาติของจิตใจมนุษย์ นั่นคือชอบที่จะให้มีคนเยินยอ หรือยกย่องตัวเอง ชอบการโอ้อวด ชอบการมีชื่อเสียง มีรัก โลภ โกรธ ตระหนี่ หลงใหลในวัตถุ อิจฉาริษยา และถูกครอบงำใน เรื่องตันหา ราคะ ดื้อรั้น และหวาดกลัว
ทั้งหมดอาจกล่าวได้ว่าเกิดมาจากอารมณ์ของเราเอง โดยแท้จริงนัฟซู นั้นถูกสร้างให้มีความโน้มเอียง(ฝักใฝ่)ไปทางความชั่ว และหนีห่างจากความดี
อาจจะเป็นเพราะเราหลงตามคำชักชวนของชัยฏอน หรือหลงไปตามฮาวา หรือนัฟซู (อารมณ์ใฝ่ต่ำของตัวเอง) จากสิ่งต่างๆเหล่านี้โดยธรรมชาติของมัน ส่งผลให้เราต้องเสื่อมเสีย หรือเสียหายจากมัน
ดังนั้นพระองค์อัลลอฮ์ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ได้เรียกร้องให้เรา
ได้ทำการญิฮาด (ต่อสู้กับมัน) หรือขัดเกลาจิตใจของตัวเอง
ดังที่พระองค์ทรงตรัสไว้ในอัลกุรอาน ซูเราะฮ์อันนาซิอาต อายะฮ์ที่40-41 ว่า...
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَىٰ ﴿٤٠﴾
40. และส่วนผู้ที่หวาดหวั่นต่อการยืนเบื้องหน้าพระเจ้าของเขา และได้หน่วงเหนี่ยวจิตใจจากกิเลสต่ำ
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَىٰ ﴿٤١﴾
41. ดังนั้นสวนสวรรค์ก็จะเป็นที่พำนักของเขา (*1*)
(1) ส่วนอีกพวกหนึ่งคือ ผู้ที่มีความกลัวต่อความยิ่งใหญ่แห่งพระเจ้าของเขา และหวาดหวั่นต่อการยืนเบื้องหน้าพระพักตร์แห่งพระเจ้าของเขา ในวันแห่งการชำระสอบสวน และยับยั้งจิตใจของเขาจากความใคร่ และไม่ปฏิบัติในสิ่งที่เป็นการฝ่าฝืน และสิ่งต้องห้ามต่าง ๆ ที่พำนักของเขาคือสวนสวรรค์ซึ่งเป็นสถานที่อันบรมสุข
ด้วยเหตุนี้เราควรตระหนักให้มากว่าศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดก็คือ นัฟซูของเรานั่นเอง เราจึงถูกกำชับ ให้ทำการขัดเกลาจิตใจตัวเองอยู่เสมอ เพื่อการทำอิบาดะฮ์ต่อ พระองค์อัลลอฮ์ และให้ทำการยับยั้งชั่งใจ ก่อนที่จะตกเป็นทาสของมัน(ฮาวานัฟซู) ซึ่งหากเราปล่อยปละละเลยมัน มันก็จะดื้อด้าน ทำให้เราลุ่มหลงในโลกดุนยา และอาจจะพยศ จนทำให้เราไม่สามารถควบคุม หรือจัดการ (บังคับ) มันได้อีก เราก็จะกลายเป็นผู้ที่ต้องตกอยู่ในห้วงเหวลึก ตลอดกาล แต่หากเราทำการปราม และตำหนิมันอยู่เสมอ มันก็จะกลายเป็นจิตที่ประนามตนเอง (อัน-นัฟซุล เลาวามะฮ์)
ซึ่งอัลลอฮ์ทรงใช้สาบานในอัลกุรอาน (75 : 2) คือ
وَلَا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ ﴿٢﴾
และข้าขอสาบานต่อชีวิตที่ประณามตนเอง (*1*)
(1) ข้าขอสาบานต่อวันแห่งการฟื้นคืนชีพ วันแห่งการชำระบัญชีและการตอบแทน และข้าขอสาบานต่อชีวิตที่ศรัทธายำเกรงซึ่งมันประณามตนเองที่ไม่จงรักภักดีและกระทำความชั่ว
ยังผลให้มันได้รับการขัดเกลาและพัฒนาไปสู่หนทางที่ดีขึ้นจนเป็น
อัน-นัฟซุลมุฏมะอินนะฮ์ (จิตที่สงบแล้ว)
เราจะพบว่าไม่มีมุอฺมินคนใดที่ไม่ตำหนิตัวเอง เขามักจะถามตัวเองอยู่เสมอว่า ฉันต้องการอะไรจากคำพูดของฉัน ? ฉันต้องการอะไรจากการกินดื่มของฉัน ? ส่วนคนที่ชั่วช้านั้น เขาจะดำเนินชีวิตตัวเองโดยไม่เคยตำหนิหรือตั้งคำถามต่อตัวเองเลย !!!!
จากความมืดสู่แสงสว่าง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น